Καλάθι του νοικοκυριού – Πόσο αθώα είναι η «ικανοποίηση συγκεκριμένων αναγκών»;

Από τις αρχές Νοεμβρίου, μπήκε στη ζωή μας η τελευταία έμπνευση της κυβερνητικής μηχανής, το πολυδιαφημιζόμενο «Καλάθι του νοικοκυριού», με σκοπό την ενίσχυση των χαμηλών και μεσαίων εισοδημάτων.

Το πρώτο ίσως πράγμα που μπορούμε να παρατηρήσουμε στην προσπάθειά μας να αφήσουμε στην άκρη την κυβερνητική προπαγάνδα, δεν είναι μόνο η δυνατότητα των σουπερμάρκετ να ρυθμίζουν όπως θέλουν τις τιμές, αλλά ο προσδιορισμός του συγκεκριμένου μέτρου σαν υπαγωγή θα έλεγα των «κάτω» σε μια νέα αρχή διαχείρισης της κρίσης και συνάμα αποπροσανατολισμού.

Συνεπώς, αυτή η χειρονομία στήριξης των ευάλωτων εκτελείται με ύφος υποτιμητικής φιλανθρωπίας αφού έχει σαν προμετωπίδα τη ρύθμιση των τιμών σε «βασικά εμπορεύματα» και έρχεται μαζί με άλλα αντίστοιχα επιδοματικά μέτρα (pass) που νομοθετούνται ως έκτακτα και «καλουπάρουν» κοινωνικές σχέσεις, αφού η εισαγωγή στο κάθε είδος «pass» μπορεί να γίνει μόνο με κωδικούς…

Θα ήταν λάθος, λοιπόν, να δεχτούμε τόσο εύκολα το συγκεκριμένο μέτρο ως κάποιο σύνηθες επικοινωνιακό κυβερνητικό παιχνίδι.

Η αύξηση των τιμών, η «ακριβή ζωή μας», δεν είναι μόνο παιχνίδι πολυεθνικών κλπ, αλλά ένα μεγαλύτερο φάσμα συμφερόντων πολλών εμπλεκόμενων και επωφελούμενων από τις υψηλές τιμές των εμπορευμάτων.

Η κυβερνητική προπαγάνδα θολώνει αν μη τι άλλο την κοινωνική πραγματικότητα δείχνοντάς μας γεμάτα μαγαζιά, μποτιλιάρισμα στους δρόμους, την κοσμοπλημμύρα στην Ερμού, θυμίζοντάς μας το περιβόητο: «λεφτά υπάρχουν».

Προφανώς, λοιπόν, γίνεται μια υπόδειξη, με πολλές σημασίες, χωρίζοντας την κοινωνία σε φυσιολογικούς και σε αποτυχημένους, από τη μια δηλαδή αυτούς που καταναλώνουν και από την άλλη ένα κάλεσμα θα έλεγα στους αποτυχημένους να αρπάξουν την πρώτη ευκαιρία ανέλιξης μέσω της αμοιβαίας εργαλειοποίησης και υποτίμησης των υπολοίπων αποτυχημένων.

Με λίγα λόγια, αν θες να επιβιώσεις θα το κάνεις ως «κανονικός», αλλά πατώντας στις ζωές των άλλων.

Αυτή λοιπόν η διαρκής υποτίμηση της ζωής μας είναι αισθητή κυρίως στα χαμηλά κοινωνικά στρώματα πάνω από μια δεκαετία και σε μια κρίση διαρκείας. Χαμηλοί μισθοί, αύξηση ενοικίων, ένταση της κρατικής καταστολής, συνθέτουν το σημερινό τοπίο του «τακτικού» με το «έκτακτο», του «κανονικού» με το «μη κανονικό» και της φράσης του κ. Πέτσα: «Όποιος δεν προσαρμόζεται πεθαίνει».

Η πρόσφατη διαχείριση της Covid 19 έφερε στη ζωή μας μια παγιωμένη κατάσταση έκτακτων επιδομάτων – προνομίων – εντολών με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, που στηρίζονται στο κοινό αφήγημα κρίσης και αόρατων εχθρών…

Ας δούμε την ομοιότητα της λίστας διατίμησης των χι βασικών προϊόντων και της βεβαίωσης της κατ’ εξαίρεσης μετακίνησης των πολιτών κατά τη διάρκεια των λοκντάουν, τους περίφημους 5 βασικούς λόγους. Είναι λοιπόν σαφές και στις δύο περιπτώσεις ότι η ζωή μας τεμαχίζεται και οριοθετείται με την ικανοποίηση συγκεκριμένων αναγκών που προσδιορίζονται όχι φυσικά από εμάς και ιεραρχούνται ως σημαντικότεροι άλλων αναγκών.

Κλείνοντας, θέλω να πω ότι στις δρομολογούμενες πλέον πολιτικές εξελίξεις να μην αφήσουμε να μας «καταπιεί» αυτή η εποχή, να μην υποτιμήσουμε άλλο την ύπαρξή μας, να μην διατιμήσουμε άλλο τις ζωές μας και να μη χρειαζόμαστε το «καλάθι του νοικοκυριού». Στο χέρι μας είναι σε αυτά που έρχονται όχι απλά να αλλάξουμε σελίδα αλλά να κλείσουμε το βιβλίο.